Angst
Heile oppveksten min fortalte eg fort dei eg møtte på min veg at eg hadde angst for spy. Dei fleste flira. Da forstår eg for så vidt, for da e jo ikkje farlig. Men for meg; da har da vore den største frykten i verden.
Mange spør koffø eg e so redd for da. Systo mi hadde kraftig refluks. Da betyr at maten ofta kom opp igjen i full fart. Trulig har eg oppfatta desse situasjonene som skremmande og farlige. Eg følte nok at eg ikkje hadde kontroll øve da som skjedde, og at eg ikkje kunne bidra. Dermed blei spy for meg veldig farlig.
Gjennom årene hadde eg mange angstanfall. Eg kunne høyra rykte om at omgangssjuko gjekk på skulen, og eg blei livredd. Da va ikkje berre spysnakk som kunne trigga angsten min. Da kunne og ve lukta, lyda, bilde osv. som gav meg assosiasjona te tidligare opplevelsa. Eller at ein bil stod i ro ved vegkanten. Sikkert nåken som måtte kasta opp.
Angstanfall kan utarta seg ulikt frå person te person. Mine bestod av hjertebank, klamme hende, kroppen som skalv og svetta. Visst da va skikkelig ille tok kroppen fullstendig øvehånd og heile kroppen låg i krampe. Forferdelig. Få folk like å mysta kontrollen, vertfall ikkje eg som e ein adri so liten kontrollfreak.
Men eg følte eg hadde kontroll på angsten. Heile vegen. Heilt te eg ikkje hadde da lenger. Plutselig unngjekk eg helst å veme vennane mine. Eg ville ikkje ta T-banen, kunne gjerne gå av den halvveis på veg heim. Eg fekk panikkangst. Kor eg enn va, so såg eg meg rundt ette kor eg eventuelt kunne spy. Detta te tross for at eg meir eller mindre aldri har spydd sjøl. Da heite emotofobi, og eg blei egentlig letta når eg fann ut at da faktisk finst andre enn meg me samme problematikken.
Når eg begynte å merka at livet berre va mørkt, trist og følte angsten va uhåndterlig, forstod eg at eg måtte ha hjelp. Eller mine næraste forstod da vertfall. Da va då eg begynte å gå te psykolog. Eg gjekk stort sett kvar veka i 8 mnd. Han lærte meg goe teknikka, og i kombinasjon me yoga som eg blei introdusert for på detta tidspunktet, forstod eg at eg kunne bestemma øve livet mitt sjøl. At angst ikkje va nåke eg hadde, men nåke eg gjorde!
No har eg meir eller mindre vore «angstfri» i tre år. Me unntak av nåken små fartsdumpa her og der. Og sånn kan da jo henda livet berre vil ve vidare, eg kan ikkje gå rundt og frykta at angsten ska stjela livet mitt igjen. Når eg kjenne da snike seg litt innpå meg, då akseptera eg at livet ikkje alltid e i flyt, og so kommunisere eg da ut te mine aller nærmaste. Og ette å ha sagt da høgt blir livet alltid lettare me ein gong.
Da kan ve nåken synst da e merkelig at eg e so åpen om detta, og at ve skriva et blogginnlegg om da. Men livet romma faktisk meir enn berre dei enkle, problemfrie og fine tingene. Visst eg kan inspirera nåken andre me liknande menneskelige utfordringa te å snakka me nåken om sine ting, so har eg oppnådd da eg ville me detta. Ikkje ve redd for å snakk om da du synst e vanskelig. So fort du seie da høgt, so ve du gje følelsane dine et intellektuelt aspekt, og dermed ve da kanskje gå opp for deg at da kanskje ikkje e so farlig likavel. Og husk, du e aldri aleina ♡